In plaats van een podcast samenvatting (en ik heb nog enkele prachtige exemplaren om te delen) een life update. Want hoe gaat het nu met mij na 10 maanden nog steeds in een Ashram te wonen?
Eind 2020 was er nog maar 1 ding wat ik wilde of toe in staat was: of een inrichting of een ashram. Ik had zoveel fysieke en mentale klachten dat ik alleen nog maar kon denken aan een plek om te helen. Achteraf denk ik een-soort-van-breakdown te hebben gehad, om velerlei redenen. Met als hoofdreden dat ik naar mijn hoofd luisterde en niet naar mijn lichaam. En wie herkent dit nou niet?
2020: hoe een mooi jaar eindigde in een niet-covid-gerelateerde breakdown
Nu ik terugblik, vraag ik mij af hoe ik het zo lang heb kunnen volhouden. Maanden 7 dagen per week om 5 uur opstaan, mijzelf vertellen dat geen enkele backpacker een burn out of whatever krijgt van een backpackersbaan, gepest op de werkvloer en een handtastelijke baas, een collega en huisgenote vol giftige energie die ik wekenlang naar het werk reed; ik ging juist meer roken en drinken, had een aflopend werkvisum zonder verlenging, wetende dat ik nog niet terug wilde naar Nederland; o ja een mondiale gezondheidscrisis (hallo corona); chronisch eczeem, huilen om elke zucht en scheet…om maar enkele dingen te benoemen. Terwijl in alle eerlijkheid, ik echt een prima baan had met een goed en stabiel inkomen. Precies wat ik wilde.
Op een dag zakte ik in elkaar en kwam niet uit een staat van bijna-flauwvallen. Ik heb vaker last van laag bloedsuiker (#hypoglycemia), maar deze aanval is het beginpunt geweest van de breakdown (om het maar een naam te geven). Daarna volgde een combinatie van een lijst aan lichamelijke klachten en paniekaanvallen.
Inmiddels is het bijna een jaar later en heb ik nog last van enkele klachten om eerlijk te zijn. Wanneer mijn stressniveau de pan uit rijst, dan kan ik weer last krijgen van een hypo. Ik ben voor 90% herstelt. Maar nu ik meer en meer reïntegreer in het leven buiten de ashram, merk ik dat ik moet opletten tijd te nemen de hoeveelheid prikkels te verwerken. Doe ik dit 2 weken niet (zoals nu het geval was) dan lig ik er weer een week uit. Vandaar deze blogpost (elk nadeel heb z’n voordeel).
Mijn hoogsensitiviteit is op deze momenten een ramp in plaats van een talent. Alles komt ongefilterd en keihard binnen. Alsof ik poedelnaakt in een shoppingmall wordt gedropt en 7 dagen aan indrukken in 1 uur over mij heen krijg. Ik neem noodgedwongen een cafeïne-pauze want samen met HSP is dit een cocktail voor een ik-denk-dat-ik-gek-word-modus. Gelukkig heb ik ademhalingstechnieken geleerd om gegrond te blijven. Daarover later meer.
Ik besef dat ik weinigen heb laten weten hoe het met mij gaat. Het gaat trouwens goed nu en zal in volgende blogs meer vertellen over mijn innerlijke reis die volgde op de breakdown.
Liefs,
Es